Istorijat
Prvu fudbalsku loptu u Beograd doneo je u proleće 1896. godine Hugo Buli, sin trgovca jevrejskog porekla Edija Bulija. On je studirao u Nemačkoj, a u Berlinu je igrao za klub „Germanija“. Kada je diplomirao vratio se u Srbiju sa željom da omladinu zainteresuje za ovu u svetu sve popularniju igru u tom periodu 19. veka. Buli se učlanio u gimnastičko društvo „SOKO“, a već 12. maja 1896. osniva LOPTAČKU SEKCIJU. Samo pet dana kasnije organizovana je i prva „utakmica“ u našem gradu. Na prostoru kod Nebojšine kule, podno Kalemegdana, dva tima LOPTAČKE SEKCIJE gimnastičkog društva „SOKO“ su po izvesnim pravilima bacala loptu čas u vis, čas u dalj i samo nogama… Gospoda Hugo Buli i društveni učitelj, Čeh Gustav Fejfar su rukovodili igrom koja se zbila pred oko pedesetak gledalaca. Sudili su svaki po poluvreme. Među „loptačima“ su, između ostalih, bili: Andra Nikolić, Velizar Mitrović, Radivoje Novaković, Milorad Maksimović, Petar Mirković, Dragomir Borisavljević… tako je, zvanično, tog 12. maja 1896. u 15 časova zaskakutala prva fudbalska lopta u Beogradu i Srbiji. O tom događaju izvestile su i „Večernje novosti“ u broju od 23. maja te godine. Ujedno, bio je to i prvi napis o fudbalu u našem glavnom gradu.
Tri godine kasnije, Hugo Buli je dao inicijativu za osnivanje „PRVOG SRPSKOG DRUŠTVA ZA IGRU LOPTOM“ koje se izdvajanjem iz „Sokola“ formiralo na Osnivačkoj skupštini održanoj 1. maja 1899. Uskoro je u „Hajd parku“ izgrađeno igralište na kome je, tri nedelje kasnije, odigrana utakmica dva tima novoformiranog Društva. Međutim, zbog potrebe da se bude bliže gradu, nešto kasnije, pronađena je nova lokacija (nedaleko od mesta na kome se danas nalaze prostorije FSB). Tu je Hugo Buli finansirao izgradnju igrališta, ograđenog drvenom tarabom koje je otvoreno 13. juna te 1899. Nažalost, neko je ubrzo napravio veliku štetu na njemu, pa je koji mesec kasnije sasvim prestala aktivnost razočaranih članova „PRVOG SRPSKOG DRUŠTVA ZA IGRU LOPTOM“. Srećom, to nije bio kraj fudbala u Beogradu. Posle pokušaja velosipedista da, u međuvremenu, obnove igru loptom koja je pripadala omladini, a imala otpore na sve strane, osniva se i prvi fudbalski klub u Beogradu i Srbiji. Naime, jedna grupa beogradskih studenata koji su se školovali u inostranstvu došla je u proleće 1903. godine na raspust. Posle jednog od treninga, koji su se održavali na vežbalištu gimnastičkog društva „Soko“, potekla je inicijativa o osnivanju fudbalskog kluba. Tako je 23. aprila 1903. rođen klub „SOKO“ (današnji „BASK“). U neposrednoj blizini železničke stanice, na Bari Veneciji, izgrađeno je igralište. Međutim, česte poplave tokom leta i nesnosni komarci, doveli su do njegovog napuštanja u jesen iste godine. U proleće, sledeće 1904. klub je napravio novo igralište koje se nalazilo u Košutnjaku kod „Hajdučke česme“. Tu je „Soko“ priredio prvu javnu utakmicu. Ona je odigrana na Đurđevdan 23. aprila 1904, a povodom stogodišnjice Prvog srpskog ustanka. Akteri su bili dva tima ovog kluba.
Već 1905. godine definisana su i prva pravila za igru čiji je autor bio beogradski advokat i učitelj gimnastike, Anastas Hristodulu. U „predvečerje“ Prvog svetskog rata, počinje lagani prosperitet fudbala u Beogradu. Niču klubovi različite veličine i kvaliteta kao i igrališta, ali nije bilo zvaničnih takmičenja. Razlog za to bio je u nepostojanju fudbalske organizacije koja bi ih sprovela. U prestonici je 1914. bilo već oko 20 klubova. Po okončanju rata, u jesen 1919. godine u Zagrebu je osnovan Jugoslovenski nogometni savez (JNS). Osnivačkom skupštinom, 18. septembra te godine, predsedavao je Danilo Stojanović iz Beograda. Doneta je odluka o formiranju četiri regionalna podsaveza koji su imali zadatak da organizuju fudbal u novonastaloj državi Južnih Slovena. Uz Zagrebački, Ljubljanski i Sarajevski osnovaće se i Beogradski loptački podsavez koji će obuhvatati teritoriju Vojvodine, uže Srbije, Kosova i Makedonije. Tako je počelo. Osnivačka skupština BEOGRADSKOG LOPTAČKOG PODSAVEZA (BLP) održana je 12. marta 1920. godine. Pripremili su je, naravno, klubovi iz prestonice, a pozivi su upućeni svim klubovima sa teritorije koju je obuhvatao BLP. U dvorani kafane „Slavija“ bilo je četrdesetak delegata koji su izabrali prvu upravu na čelu sa profesorom Dragutinom Kostićem, kao prvim predsednikom. BLP je bio najveći i po broju klubova i po teritoriji koju je „pokrivao“, a brzo je stekao veliki autoritet u tadašnjoj Jugoslaviji. Međutim, ubrzo je postalo jasno da mu je potrebno rasterećenje zbog raznih objektivnih razloga kao što su udaljenost pojedinih centara (Skoplje, Niš ili Subotica na primer), što je otežavalo funkcionisanje. Odmah po osnivanju BLP je organizovao prvenstvo u Beogradu. Učestvovala su samo četiri kluba: BSK, Jugoslavija, BUSK i Soko, a Srpski mač je odustao. Igrao se jednostruki bod sistem. BSK je pobedio u svim utakmicama i postao prvi zvanični prvak Beograda. Zatim je krenuo prosperitet fudbala u gradu. Povećavao se broj klubova, takmičenje se odvijalo, rangirano kroz razrede, po kvalitetu.
Godina ekspanzije je 1930. Tada je na teritoriji BLP (u međuvremenu se osamostaljuju podsavezi u Subotici, Skoplju, Velikom Bečkereku i Novom Sadu) bio 91 registrovan klub, a u Beogradu ih je bilo 51. U tome je značajnu ulogu odigralo preseljenje saveznog sedišta (JNS) iz Zagreba u prestonicu i uspeh reprezentacije sastavljene od beogradskih igrača na Prvom svetskom šampionatu u Urugvaju. U tom periodu, sve do početka Drugog svetskog rata, beogradski fudbal dominira u čitavoj Jugoslaviji, a njegove perjanice su klubovi BSK i Jugoslavija. Od 1927. prestonica je imala svoj prvi pravi stadion (BSK), izuzetnu organizaciju takmičenja, sudije, sve više trenera.
A onda je Drugi svetski rat u proleće 1941. doneo novi prekid tog razvoja. Fudbal se, međutim, igrao i za vreme okupacije sve do oslobođenja 1945. Po okončanju tog perioda započela je nova epoha u svim životnim sferama, ustrojen novi društveno-politički sistem, a uporedo sa tim i fudbal u Beogradu ponovo je zaživeo, prilagođavajući se novonastaloj situaciji. Obnova zemlje donela je i revitalizaciju sportskih organizacija čiji je rad obnovljen. Formirani su fudbalki klubovi „Crvena zvezda“ i „Partizan“ koji su i danas uzdanice beogradskog i srpskog fudbala, a kroz čije je uspehe i Fudbalski savez Beograda, tokom poslednjih pet decenija stekao ogromni autoritet i snagu. Broj klubova na teritoriji današnjeg FSB se iz godine u godinu povećavao, kao i obim takmičenja koja su imala sve veći kvalitet i ozbiljnost.
U 21. vek FSB je ušao kao ozbiljna i snažna organizacija koja okuplja ogroman broj klubova, preko 200 i organiuje najkvalitetnija regionalna takmičenja u državi o čemu nedvosmisleno svedoče rezultati koje postižu klubovi sa njegove teritorije i to ne samo na ovim prostorima.
Krajem juna i početkom jula 2011. godine Amaterska reprezentacija FS Beograda je na finalnom turniru Sedmog Regionalnog Kupa UEFA za amatere koji je održan u Portugaliji osvojila bronzanu medalju. Dvanaest godina kasnije (2023), na istom Kupu igranom u Španiji, osvojena je srebrna medalja i time je postignut najveći uspeh beogradskog amaterskog fudbala na međunarodnom planu što je doprinelo porastu ugleda FSB u Evropi.
Početkom 2013. godine renoviran je kompletan prostor u kome funkcioniše FSB. Kancelarije su osvežene i opremljene novim nameštajem i IT tehnologijom. Uređen je prostor hodnika, a kapicitet je proširen sa novim PRESS CENTROM FSB i salom za sastanke u kojoj radi i Arbitražni sud FSB.
